Schodzac z utartej sciezki

Przepisow na zwiedzanie Tajlandii jest kilka: to oczywiscie mekka dla podrozujacych tanio i z plecakiem (wiecznych) studentow lubiacych tanio poimprezowac. To wymarzone rajskie wysepki dla tych, ktorzy wola plaze, tajskie masaze i cieplo tropikow w zimie.

Ale nie zapominajmy ze Tajlandia to tez bogactwo historycznych zabytkow, ktore swiadcza o potedze jaka przed wiekami bylo krolestwo Siam, czyli dzisiejsza Tajlandia.

Jednym z takich zabytkow jest kompleks Sukhothai, ktory nie dosc ze wpisany na liste Swiatowego Dziedzictwa Kultury UNESCO, to tez daje plus 10 do potegi militarnej w Cywilizacji V.

Na liscie UNESCO znajduja sie wlasciwie trzy zespoly ruin z okresu krolestwa Sukhothai. Czesc najwieksza zostawilismy sobie na jutro, dzis, po drodze z Bangkoku zajechalismy do najmniej chyba znanego Kamphaeng Phet.

Pierwsza czesc ruin to cos na ksztalt parku miejskiego, w samym centum miasteczka o powyzszej nazwie. Troche zmylilo nas z dojazdem, bo na glownej ulicy przy parku rozlozyl sie targ miejski, skutecznie zamykajac ruch dla samochodow.

Rozlozyl sie niczym bazar na Stadionie 10-lecia w pelni prosperity, pod brezentowymi plachtami, przy zerowym ruchu powietrza i dobrych 30 stC.

Wczoraj bylo swieto Buddy ( co bolesnie odczulismy, bo nawet w knajpach nie mozna bylo kupic alhoholu, no chyba ze dyskretnie zmieszanego w kolorowym drinku), w miasteczku obchodzone ewidentnie w tymze parku, o czym swiadczyly rozstawione jeszcze "pochodnie":

Co bylo niesamowite, to prawie zupelny brak turystow - mila odmiana po Bangkoku i okolicach.

Jak na porzadne ruiny tajskie przystalo, mozemy zobaczyc budde siedzacego, lezacego jak i gdzie niegdzie stojacego.

Atrakcja jest tez swiatynia (wat) otoczony calkiem dobrze zachowanymi sloniami:

Malowniczy park, w ciszy i bez turystow tak nam sie spodobal, ze postanowilismy podjechac do ( cytujac Lonely Planet "zapomnianych w dzungli") pozostalych ruin kompleksu Kamphaeng Phet.

Wedlug mapy ( bo smiem watpic czy autor LP tu wogole zawital) do ruin prowadzila waska sciezka przez dzungle:

Spryskani DEETem przeciw komarom, zaopatrzeni w zapas wody, w odpowiednim obuwiu udalismy sie w kierunku Przygody... I po calych 20 metrach wyszlismy na elegancki asfalt prowadzacy do ruin, z infrastruktura ktorej nie powstydzilby sie zaden park narodowy w USA czy innej Austalii 😊.

Obsmialismy sie z siebie jak norki, ale nie zrazilo nas to do zwiedzenia parku. A bylo co zwiedzac! Kompleks w czasach swietnosci musial byc zaiste imponujacy, a byl to zaledwie punkt graniczny w krolestwie Sukhothai.

Cisza, drzewa, ptaki o niespotykanych u nas barwach i zupelny, ale to zupelny brak turystow tylko potegowal wrazenie.

Glowna atrakcja byla, podobnie jak w parku miejskim, swiatynia otoczona sloniami. Na kotra oczywiscie weszlismy, i z nieco bardziej drzacymi sercami, zeszlismy.

Na koniec w "dzungli" wypatrzylismy termitiere, ocieniona, jak to w lokalnym habitacie przystalo, naturalnie rosnaca kepka bambusa:

Podrozowanie z plecakiem to jedno, ale nie po to zbawiamy swiat w wielkich korporacjach ( lub we wlasnych firmach)

by meczyc sie w zapyzialych hostelach z pijanymj australijskimi studentami. Najblizsze trzy noclegi spedzamy w LUKSUSIE.

Z lozem z baldachimem, recznikami fantazyjnie zwinietymi w tajskie sloniki, sniadaniem wliczonym w cene, podswietlonym basenem... 

...horrendalnie drogim piwem i gromada Niemcow. 

Zobaczywszy ceny piwa w hotelowej restauracji ewakuowalismy sie do miasteczka. Wyobrazcie sobie dajmy na to, zalew nad Solina czy Łebe w szczycie sezonu letniego - i rzad budek z hamburgerami, original polisz pierogi i frytki... Tajskiej wersji tegoz sprobowalismy, panowie byli glodni to i zjedli, ja z Maja ledwo dziubnelysmy nasze porcje. Coz, okazuje sie ze tajska kuchnie tez mozna spierniczyc.

Ale podany doustnie polski lek na zatrucia marki Soplica, miejmy nadzieje skutecznie zapobiegl dalszym komplikacjom.